انتقادی کوتاه با تمام احترامم به بزرگان

کلام زیبا بود و خونها که ریخته شد مقدس. همدمم اشعار شاملو و جزنی است و گلسرخی و توماج و هزار شهید اندیشه و قلم.آنان که از دل مردم برآمدند ماندند و ذهنها را تسخیر کردند. اما حیف که روشنفکران ما جز چندی هیچ کدام از دل مردم برنخاستند . تنها زیبا سرودند و در خفا زمزمه که باید این ملت عقب مانده !! را بالا کشید. باید چنان کرد تا دروازه های تمدن به ما گشوده شوند و هزاران امید و آرزو؛ هدف مقدس بود اما توان جامعه ناکافی.